بررسی نقش تسهیل کننده روش کرانیوساکرال تراپی همراه با روش بوبت در کاهش اسپاستیسیته اندام تحتانی کودکان دایپلژی اسپاستیک ۳ تا ۸ ساله
Authors
abstract
هدف: هدف از انجام این کار کارآزمایی بالینی، بررسی نقش تسهیل کننده روش کرانیو ساکرال تراپی در کاهش اسپاستی سیته اندام تحتانی کودکان دایپلژی اسپاستیک بوده است. روش بررسی: این بررسی در جامعه آماری 100 کودک فلج مغزی صورت گرفته و 36 کودک دایپلژ ی اسپاستیک در دامنه سنی 3-8 سال در دو گروه 18 نفری کنترل و مورد، تحت مطالعه قرار گرفتند. افراد هر گروه طی 30 جلسه درمانی به صورت 3 جلسه در هفته و هر جلسه به مدت یک ساعت تحت درمان قرار گرفتند. در گروه مورد ابتدا تکنیک های عمومی و ده گانه و سپس تکنیکهای موضعی کرانیوساکرال تراپی انجام می شد، سپس مطابق روش بوبت تحت درمان قرار می گرفتند اما در گروه شاهد تنها از روش بوبت استفاده می شد. ارزیابی تونوس عضلانی به وسیله معیارmodifed ashworth دامنه حرکتی غیر فعال به وسیله گونیامتری، مرحله رشد حرکتی توسط معیار بوبت انجام گرفت. کلیه کودکان در طی سه ماه، دوبار (یک بار پیش از شروع درمان و یکبار در پایان مدت تعیین شده) مورد ارزیابی قرار گرفتند و نتایج حاصله در هر گروه توسط آزمون آماری «تی زوجی» (2) و بین دو گروه توسط آزمون آماری «تی مستقل» با یکدیگر مقایسه شد،در مورد نتایج حاصله نیز از آزمون «همبستگی» (4) به منظور بررسی همبستگی ها استفاده گردید، و برای بررسی ارتباط بین جنس و گروه های مورد تحقیق، آزمون «کای .دو» (5) مورد استفاده قرار گرفت. یافته ها: نتایج حاصله نشان دهنده بهبودی معنی دار در هر دو گروه بود؛ اما در گروه مورد، کاهش هایپر تونسیته اداکتورهای رانی و پلانتارفلکسورهای مچ پا از گروه شاهد بود؛ همچنین در گروه مورد افزایش دامنه حرکتی غیر فعال بداکشن رانی و دورسی فلکشن مچ پا بیشتر از گروه شاهد بود و نیز ارتباط معنی داری بین افزایش دامنه حرکتی فعال ابداکش رانی و بهبود مرحله رشد حرکتی با کاهش هایپر تونیسیته اداکتورهای رانی دیده شد. نتیجه گیری: تمام موارد بالا در مجموعه 5% بوده و عواقب بالینی o.t. ذکر شده است.
similar resources
بررسی نقش تسهیل کننده روش کرانیوساکرال تراپی در کاهش اسپاستی کودکان دایپلژی اسپاستیک فلج مغزی 8-3 سال در مراکز توانبخشی تهران
هدف از این مطالعه، بررسی نقش تسهیل کننده روش کرانیوساکرال تراپی در کاهش اسپاستی سیته اندام تحتانی کودکان دایپلژی اسپاستیک بود. این بررسی در جامعه آماری 100کودک فلج مغزی صورت گرفت که 36 کودک در دامنه سنی 8-6 سال در دو گروه کنترل و مورد تحت مطالعه قرار گرفتند. تمام کودکان در طی سه ماه، دوبار (یکبار پیش از شروع درمان و یک بار در پایان مدت تعیین شده) مورد ارزیابی قرار گرفتند و نتایج زیر بدست آمد:- ...
15 صفحه اولمقایسه اثربخشی حرکات زود هنگام بر عملکرد کودکان فلج مغزی دایپلژی اسپاستیک به دنبال جراحی و بی حرکتی به دو روش بانداژ و گچ گیری در اندام تحتانی
مقدمه و اهداف فلج مغزی نوعی ناتوانی نورولوژیک و غیر پیش روندهی رشدی است. یکی از درمانهای فلج مغزی، جراحی در چند سطح در یک جلسه میباشد. بعد از جراحی از دو روش بانداژ و گچگیری برای بیحرکتی استفاده میشود. روش بانداژ در مقایسه با روش گچگیری، یک روش جدید میباشد و مطالعه ای مشابه که از روش بانداژ برای بی حرکتی بعد از جراحی استفاده شده باشد؛ پیدا نشد. به تازگی تمایلی برای بی حرکتی دراز مدت بع...
full textبررسی تاثیر تمرینات تکلیف محور بر عملکرد اندام فوقانی سمت غالب کودکان دایپلژی اسپاستیک ۱۲-۸ ساله
زمینه و هدف: فلج مغزی شایعترین آسیب حرکتی دوران کودکی است که منجر به مشکلاتی در زمینه اجرای حرکتی شده و نهایتا فعالیت های عملکردی فرد را تحت تاثیر قرار می دهد. آسیب عملکرد دست مشکل ثانویه کودکان دایپلژی اسپاستیک می باشد. افراد دچار نقص عملکرد دست مشکلاتی را در زمینه مراقبت از خود ، فعالیت های آموزشی و تفریحی دارند. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر تمرینات تکلیف محور بر عملکرد اندام فوقانی سمت غال...
full textبررسی اثر ارتز کاهنده تون در کودکان دایپلژی اسپاستیک ۸-۲ ساله
سابقه و هدف: فلج مغزی یک ناهنجاری غیرپیشرونده در مغز است که نقایص حرکتی و وضعیتی در رشد کودک ایجاد می کند و شیوع نوع اسپاستیک آن بیش از سایر موارد است. در توانبخشی از ارتزها برای جلوگیری از عوارض اسپاستیسیتی و بهبود راه رفتن استفاده می شود. با توجه به برخی گزارشات مبنی بر تاثیر ارتز کاهنده تون در کاهش تون کودکان فلج مغزی اسپاستیک، این مطالعه با هدف مقایسه تغییرات تون و الگوی راه رفتن (طول گام، ...
full textمقایسه تأثیر روش مهاری بوبت به تنهایی و روش مهاری بوبت توأم با تحریک الکتریکی در کاهش اسپاستیسیته عضله گاستروکنیموس در بیماران اسپاستیک
سابقه و هدف: یکی از نشانه‌های ضایعات نورون محرکه فوقانی، اسپاستیسیته میباشد. اسپاستیسیته عامل مداخله‌گری است که باعث اختلال در راه رفتن، پوسچر و عملکرد فرد میشود. جهت کاهش اسپاستیسیته، روش‌های مختلفی مثل فیزیوتراپی، دارو درمانی و… وجود دارد. در فیزیوتراپی جهت کاهش اسپاستیسیته از تکنیکهای مهاری بوبت استفاده میشود. روش به‌نسبت جدید دیگر جهت کاهش اسپاستیسیته کاربرد تحریک الکتریکی میباشد...
full textMy Resources
Save resource for easier access later
Journal title:
توانبخشیجلد ۱، شماره ۳، صفحات ۷-۱۱
Hosted on Doprax cloud platform doprax.com
copyright © 2015-2023